Piąte urodziny.

Dokładnie trzy dni temu, 11. października, mój blog obchodził swoje piąte urodziny. Szybko ten czas płynie, a ja zdążyłam już zapomnieć o tym, że miałam co poniektóre lalki, blogerzy pojawiali się i znikali, zmieniały się także moje lalkowe gusta. Aby to zobrazować, postanowiłam zebrać w jedno miejsce wszystkie zdjęcia przedstawiające całą moją kolekcję. Ciekawy i jednocześnie zabawny to widok 🙂 . Tak na przykład wyglądał mój zbiorek po pierwszych miesiącach od kupna pierwszej lalki i zarażenia się lalkowym bakcylem:

Kupowałam wtedy co mi w rękę wpadło zbytnio nie znając się na lalkach. Więcej dla nich szyłam, choć nie miałam wyuczonych umiejętności, więc powstawały wtedy głównie sukienki-tuby 😛 . W 2011 roku jednak lalek zdecydowanie przybyło… Tyle ich było w marcu:

Wcale nie tak dużo, jak mi się wydawało. Trafiły wtedy do mnie moje dwie pierwsze lalki kolekcjonerskie – Generation of Dreams oraz Scotland Barbie. W tym roku także stworzyłam swoją pierwszą i ostatnią wishlistę. Wyglądała tak:

1. Flashdance Barbie.
2. Palm Beach Breeze Barbie.
3. Dynamite Girls Boogie Beach Sooki.

Z biegiem czasu jednak przekonałam się, że pozycje nr 2 i 3 to nie moja bajka. Silkstone uwielbiam oglądać u innych, a na dynamitki, choć niewątpliwie są ciekawe, nie mam szczególnej chcicy. Za to Flashdance tak samo, jak wtedy, podoba mi się i dziś, i jestem szczęśliwa, że już w roku 2012 udało mi się ją kupić. Cały czas jednak interesowały mnie przede wszystkim przeróżne lalkowe klony, które uwielbiałam poznawać. Królowała oczywiście Steffi Love. Tymczasem z 2011 roku mam jeszcze jedno zdjęcie. Był to październik, a zdjęcie zrobiłam właśnie na pierwszą rocznicę bloga:

Rok 2012 był chyba najtłustszym czasem mojego lalkowania. Kupiłam wtedy najwięcej lalek i były wśród nich takie, których kiedyś kompletnie nie znałam. Oto zdjęcia z marca…

… i z lipca:

Miałam już wtedy Fleur, BFC Ink., Moxie Teenz oraz pierwszą reprodukcję vintage Barbie – Made for Each Other. Do listopada zamieszkały u mnie wyjątkowe lalki: Joanna od Krawala, Silkstone, Tangkou oraz piękna Tonnerka:

Chyba większej ilości lalek już nigdy nie miałam 🙂 . W 2013 roku wciągnęłam Dollbbiego w męczące, ale i miłe przedsięwzięcie – nasze lalki pojechały na wystawę „Dziecięce Marzenia” do Dąbrowy Górniczej. Tak wyglądał zbiór, który tam zawiozłam:

To jakby ukoronowanie mojego zbierania lalek, choć wiem, że drugi raz nie wzięłabym udziału w takiej wystawie. No, chyba, że odbywałaby się ona we Wrocławiu 🙂 . Czas po powrocie lalek z wystawy był okresem ważnych lalkowych decyzji – wiele z nich musiałam sprzedać, bo z powodu problemów w życiu prywatnym każdy grosz się liczył, jak nigdy dotąd. W roku 2014 miałam już zdecydowanie mniej lalek…

… lecz problemy postępowały i lalek ubywało. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale wiem na pewno, że bardzo to wpłynęło na wyklarowanie się mojej kolekcji. Kiedyś kupowałam lalki różnych rozmiarów, a dziś wiem, że interesują mnie jedynie te wielkości Barbie. Nie dyniogłowe i monsterkowate, choć podziwiam je na Waszych fotografiach. Są śliczne i wiem, że mieć na ich punkcie hopla to nic trudnego, jednak za każdym razem, gdy jakąś kupię, chęć jej posiadania mija mi szybko. Za to bardzo lubię wyszukiwać ciekawe headmoldy i dawać im drugie życie – ciałko, ubranie, fryzurę. Są jednak lalki, które darzę sympatią mimo wszystko, a zaliczają się do nich dawne Steffi Love, vintage Sindy i Fleur. Jak dziś wygląda moje stado? Pewnie się zdziwicie – w porównaniu do poprzednich lat, lalek mam mało:

Nadal wzdycham też do tonnerek, jednak ich wielkość mi nie odpowiada, więc kiedy dowiedziałam się o istnieniu mniejszych lalek Roberta Tonnera o wdzięcznej nazwie Tiny Kitty Collier, postanowiłam, że to będzie mój prezent na urodziny bloga:

Na koniec chciałabym wszystkim, którzy odwiedzają mojego bloga, podziękować za wsparcie, komentarze (także te krytyczne) oraz serdeczność, z którą spotykałam się przez cały ten czas. Fajnie jest Was znać i dzielić z Wami tę wyjątkową pasję!

PS. Chylę czoła tym, którzy dotrwali do końca 😉