Wieczorem.

Mieszkam w jednym z wrocławskich blokowisk. Mój widok z okna to brukowany plac, a za nim kolejny blok. I nie ma na nim skrawka ściany, na którym nie byłoby okna. Kiedy się ściemni, a ktoś nie ma w oknach rolet lub żaluzji, to wieczorem kończy się jego prywatność. Zza firanki widać dosłownie wszystko, a kiedy nam popsuła się roleta, to do momentu jej naprawy, czuliśmy się, jakbyśmy brali udział w reality show. Kiedyś jadąc w nocy autobusem pobliską estakadą, z której widać osiedle z góry, stwierdziliśmy, że takie blokowiska są jak cmentarze, a zapalone okna, jak znicze. Dość smutne to porównanie, jak na pierwszy dzień nowego roku, ale czasem nachodzą nas takie dziwne refleksje. Jednak ja zawsze lubiłam obserwować ludzi, a takie rozświetlone okna to świetna do tego okazja. Na przykład są takie dwa okna, gdzie wieczorem i w nocy światło ciągle się świeci. Ciągle, odkąd wynajmujemy nasze mieszkanie, czyli od prawie czterech lat. Do tej pory nie wymyśliłam, dlaczego tak jest 🙂 . Ale do sedna. Zawsze chciałam uchwycić właśnie te okna na zdjęciu z lalką, ale żaden z naszych aparatów nie potrafi podołać temu wyzwaniu. Dziś, naiwna, spróbowałam po raz kolejny…

Te kilka błysków w tle to okna, które dały się uchwycić na zdjęciach, a powinno ich być kilkanaście razy więcej… A Kayla/Lea to jeden z moldów, który nadaje się do takich smutnawych wpisów.

Nie mogło zabraknąć także jej wiernego towarzysza, którego ciemność pozbawiła nosa 🙂 .

A to małe w górnym rogu to księżyc: