Style Barbie.

Dopadła mnie jesienna chandra, a w związku z tym ogromny leń. Lalki leżą odłogiem i nawet nie chce mi się nic z nimi robić, więc czekam na jakieś objawienie, które sprawi, że z powrotem zacznę się nimi zajmować. Z jednej strony chciałabym, żeby nastąpiło to już teraz, a z drugiej przekonałam się, że lalkowanie to bezlitosny pożeracz czasu, bo teraz mam go aż zbyt dużo. I co z tego, skoro ponura pogoda psuje nastrój, a zdrowie jak się zaczęło sypać, tak sypie się nadal? Mógłby już spaść śnieg, bo nawet świąteczny jarmark na Rynku wydaje się bez niego jakiś taki bez wyrazu… Oscypki z grilla jednak nadal tak samo dobre. A żeby nie było tylko i wyłącznie samego marudzenia, to przedstawiam znajdę mojej mamy – Style Barbie z 1995 roku:

Panna czekała na zdjęcia chyba z dwa miesiące. Dla jej sukienki poświęciłam jeden z moich szalików, żeby mogła wystąpić w jakiejś zimowej sesji, a koniec końców zrobiłam jej kilka zdjęć na szybko w domu. Może ona zagna mnie z powrotem do lalek.

Jako ofiara dziecięcych zabaw, ma pogryzione dłonie, stopy i starty malunek ust, jednak spodobały mi się jej oczy – nieco mniejsze, jak u dawnych Barbie.

Zdjęć jest niewiele, jak na mnie, a to świadczy, że naprawdę jest źle. Moja podatna na depresję strona zawsze obawiała się momentu, kiedy lalki mi się znudzą i dylematu, co z nimi wtedy zrobić. Mam nadzieję, że to nie już teraz, bo brzmi to tragicznie 🙂 .