Lalki Manueli i nasze (trudne) sprawy.

Nie było mnie na blogu już ponad miesiąc. W tym czasie wydarzyło się bardzo dużo, może nawet za dużo, jak na nasze nerwy. Nie chcę jednak zbytnio marudzić na blogu, więc pokrótce wytłumaczę swoją nieobecność i przejdę do tytułowych lalek, które wraz ze swoją właścicielką czekają cały ten czas, by dostać swoje pięć minut na blogu.

Trzeciego sierpnia minęła mi i mojemu mężowi pierwsza rocznica ślubu. Niestety hucznie nie świętowaliśmy, bo kilka tygodni wcześniej Paweł trafił do szpitala. Nie mamy jeszcze dzieci, za to od pewnego czasu sumiennie kolekcjonujemy choroby… Zwłaszcza te, które będą z nami do końca życia. Kolejna sprawiła, że musimy zmienić wiele rzeczy w naszym życiu, można ją zaleczyć, ale nigdy wyleczyć, a pomijając bieżące zaostrzenia, w przyszłości może mieć różne, przeważnie przykre konsekwencje. Ostatni czas był więc dla nas bardzo trudny – najpierw głębokie załamanie, a potem powolne godzenie się z tym, że jest to fakt nieodwracalny i jakoś musimy z tym żyć. Na lalki i siebie nie miałam czasu – jeździłam do szpitala i zamiast wspierać Pawła, sama płakałam. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy, że jestem taka słaba psychicznie – zawsze myślałam, że nic mnie nie złamie. Tymczasem mąż okazał się silny. Jest już w domu, wyjechaliśmy do rodziców na krótki urlop, gdzie trochę mniej myśleliśmy o ostatnich przeżyciach, odpoczęliśmy psychicznie, a o chorobie przypominał nam tylko pojemnik z kilkoma rodzajami tabletek do połykania. Teraz jest już lepiej – Paweł przywiózł z domu moich rodziców kilka radzieckich aparatów fotograficznych i będąc nadal na zwolnieniu, „uczy się” Zenita, którym chce teraz robić zdjęcia, a ja mogę powolutku wracać do lalkowego światka, który ciągle mi o sobie przypominał, kiedy zerkałam na zaniedbany regał z lalkami i pudło od Manueli…

Kim jest właściwie ta Manuela? W czerwcu dostałam nietypowego maila – moja rówieśniczka imieniem Manuela napisała do mnie, że posiada jeszcze w domu lalki ze swojego dzieciństwa i że z chęcią mi je odda. Jestem osobą bardzo podejrzliwą, więc, choć wiadomość była bardzo przyjaźnie napisana, od razu po jej przeczytaniu byłam przekonana, że to jakiś oszust chce wyłudzić ode mnie pieniądze … 🙂 . Zaryzykowałam jednak, odpisałam i okazało się, że Manuela jest jak najbardziej prawdziwa i przy tym bardzo sympatyczna. Po wymianie kilku maili uzgodniłyśmy sposób przesyłki i lalki trafiły do mnie:

Paczka sprawiła mi wielką radość, zwłaszcza w tak trudnym dla mnie czasie, a Manuela jest dowodem, że są jeszcze na świecie bezinteresowni ludzie. I choć lalki są w stanie wybitnie „podziecinnym”, a większość z nich złożyła wizytę u małoletniej fryzjerki, to wzięłam sobie za punkt honoru, by dać im wszystkim drugie życie. Zwłaszcza, że pochodzą one także z czasów mojego dzieciństwa, a więc, choć zupełnie nie pamiętam siebie, jako małej dziewczynki, mogłam te kilkanaście lat temu wzdychać do jednej z nich ustawionej na sklepowej półce. Dziękuję Ci, kochana Manuelo! Jesteś wielka 🙂 . A tych, którym identyfikacja lalek łatwo przychodzi, proszę o pomoc. Wśród nich znalazła się jedna Steffi Love, której pewnie nigdy nie zidentyfikuję. Te lalki już tak mają:

A reszta to panny od Mattela:

Może ktoś z Was je poznaje? Szóstka to znana Śpiąca Królewna z 1998 roku z zamykanymi oczami, ósemka to ostrzyżona Roszpunka z 1997 roku, ostatnia też wygląda na jakąś pannę od Disneya. Będę wdzięczna za wszelkie wskazówki 🙂 .

Teraz już mam nadzieję, że na dłużej powrócę do lalkowania, bo w kolejce czeka jeszcze pewna piękność od Agi-Fleur. Dziękuję wszystkim, szczególnie Adze i Manguście, za wsparcie w tych ciężkich chwilach – naprawdę każdy mail dodawał mi bardzo dużo otuchy!