Idziemy na wycieczkę, bierzemy lalkę w teczkę!

W swoim zbiorze lalek, oprócz lalek Mattela i ich klonów, mam także małą rodzinkę lalek, które ja nazywam „niewymiarowymi”. Są to lalki mniejsze lub większe od Basiek i „troszeczkę” się od niej różniące. Na dzień dzisiejszy ta rodzinka wygląda tak:

Na zdjęciu zabrakło jeszcze małej Blythe, ale ta panienka ze względu na swoje turystyczne zapędy odziedziczone po mnie, stoi dumnie na swoim mikroskopijnym stojaczku na półce z przewodnikami i albumami ;-).

Jednak najnowszym członkiem mojej niewymiarowej rodzinki nie jest Blythe, a ta panienka od Mattela w turkusowej sukieneczce pomiędzy syrenką, a Murzynką. Nie mam pojęcia, kim jest ta laleczka i nawet póki co nie staram się jej zidentyfikować, bo dużo było takich laleczek w latach 90., a ja kupuję je głównie dlatego, że są urocze ;-). Hihi, na szczęście na Allegro i w lumpeksach nie jest ich tak dużo, więc może nie spustoszę finansowo swojego portfela tylko dla tak marnego argumentu, jakim jest urok osobisty lalki :-D.

Laleczka ta ma długie i jedwabiste blond włoski (pomijając upitoloną grzywkę ;-)), malowane buciki i majteczki, a także posiada swój oryginalny strój. I to właśnie tę panienkę postanowiłam załadować w teczkę i zabrać na wycieczkę do Parku Krajobrazowego Doliny Bystrzycy pod Wrocławiem.

Właśnie dlatego, że jestem technikiem obsługi turystycznej i wszelkiego rodzaju zmiany otoczenia, czytajcie: wyjazdy, wycieczki itp., są moim hobby, na moim blogu znajdziecie sporo wpisów lekko turystycznych. Mam nadzieję, że nikomu to nie przeszkadza, a właściwie, że nikogo to nie nudzi :-P.

Ta sześcio i pół kilometrowa ścieżka nie jest trasą wyczynową ani specjalnie bogatą w niesamowite wrażenia estetyczne. Jest raczej przeznaczona dla miłośników przyrody lub dla ludzi lubiących długie spacery na łonie natury, przy okazji których można się dowiedzieć czegoś ciekawego o otaczającej nas przyrodzie. Na moje szczęście w sobotnie południe ludzi było tam, jak na lekarstwo, więc z lalką w ręce czułam się całkiem swobodnie.

Tu mała nad Bystrzycą, a w tle ruiny zabytkowego młyna:

Trochę zaspamuję Was zdjęciami i to niekoniecznie lalkowymi, ale uwierzcie, że, za sprawą mieszkania w bloku na dużym osiedlu i to otoczonym przez parkingi i chodniki, tyle zieleni zrobiło na mnie duże wrażenie  :-D.

Na małej chyba też ;-). Szczególnie kwiatki, z którymi, jak wiadomo, lalkom jest szczególnie do twarzy…

Zielono mi…

A tu z  chabrami, które bardzo lubię:

Oczywiście nie obyło by się bez krótkiego opalania. Ja sobie spiekłam nos, a mała chyba zastosowała jakiś cudowny krem na opaleniznę ;-).

– Mój nosek jest gładziutki, jak pupcia niemowlaka!

– Chyba, jak Twoja! 😛

I trochę natury samej w sobie:

A może ktoś rozpoznaje tego ptaszka? Zaciekawił mnie i mojego lubego, bo ma ciekawe ubarwienie i śmiesznie machał ogonkiem w górę i w dół (i wcale nie robił przy tym kupki :-P):

Bystrzyca to rzeka, do której wpływa wiele strumyczków przecinających ten park. Mała musiała więc zrobić sobie zdjęcie nad jednym z nich. Prawda jednak jest taka, że dla niej to całkiem spora rzeka :-).

Na koniec moja panna i młode byczki :-P.

Nie będę się zbytnio rozpisywać o tym, że druga połowa trasy prowadziła przez tereny podmokłe, dodatkowo rozjechane przez traktory drwali i maszerowaliśmy niemal po kostki (w sandałkach, a jakże! :-D) w błocie. Pod wieczór oblazły nas komary, nogi czyściliśmy w rzece, a dziś od rana powstrzymuję się od rozdrapywania czerwonych pęcherzy na nogach. Tylko mała wyszła z tego jakoś bez szwanku ;-).

PS. Nie wyobrażam sobie pokonywania tego błota rowerem, a taka trasa była tam bardzo polecana! ;-).