Perfume Pretty Whitney czyli spóźniony wpis walentynkowy.

Dziś zacznę od krótkiej refleksji i, choć wiem, że takie rozpisywanie się poprzedzające zdjęcia lalek, bywa czasami nudne i zbędne, to muszę je tu wstawić choćby dla samej siebie :-).

Ostatnio coraz rzadziej zaglądam na bloga i w żadnym wypadku nie jest to spowodowane zmniejszeniem się mojej fascynacji lalkami ani też brakiem czasu. Do niedawna łączyłam pracę ze szkołą i ciągle szukałam chwili, żeby porobić lalkom zdjęcia i wstawić o nich jakiś wpis na bloga.  Jednak teraz sytuacja się zmieniła – ukończyłam szkołę, ciągle czekam na wyniki egzaminów i czasu mam w bród, żeby zająć się lalkami, ale wiecie co?

Teraz, kiedy mogę spokojnie spędzać wolne weekendy w towarzystwie osób, które kocham, wyprawiać się na długie spacery po mieście, które dotąd były skrócone pomiędzy przystanek autobusowy, a miejsca moich zajęć i (odkąd wynajęliśmy mieszkanie) rozwijać moje hobby, jakim jest kuchenne pichcenie zrozumiałam, że czas zrobić trochę miejsca w życiu na inne sprawy. Moje lalkowanie momentami było aż przesadne i zajmowało mi zbyt dużo czasu – jak nie robiłam lalkom zdjęć i wstawiałam wpisy, to siedziałam przed komputerem, przeglądałam aukcje, czytałam Wasze blogi, wstawiałam komentarze i tak w kółko do późnych godzin wieczornych aż na blogowiskach się uspokoiło…

Dlatego też postanowiłam poważnie się ograniczyć pod tym względem – mniej czasu spędzać przy komputerze i przypomnieć sobie, jak przyjemna może być partyjka w Scrabble z moim lubym przy kawce i ciastku :-).

Co nie oznacza, że lalki odstawiam na bok – dalej je kocham i się nimi zajmuję, ale kupowanie już nie będzie oznaczało kupowania tego, co mi tylko wpadnie w ręce, a to, co naprawdę może być perełką w zbiorze i co będzie cieszyło oko ciągle. a nie tylko na zdjęciu internetowej aukcji.

Tak właśnie trafiła do mnie prześliczna Perfume Pretty Whitney kupiona za niewielkie pieniądze na rodzimym Allegro. Włosy laleczki już na zdjęciu aukcji wyglądały na koszmarnie splątane (na szczęście nie ostrzyżone!:-)), ale dla tego facemoldu zrobię niemal wszystko:

Niestety Whitney nie ma swojej oryginalnej sukienki, ale ta, którą miała na sobie w chwili, gdy do mnie przybyła, jest równie śliczna, wystarczyło ją jedynie przeprać. Tak moja Whitney wyglądała w oryginale (zdjęcie z http://barbievjem.blogspot.com/):

Jeśli chodzi o jej włoski, to, może widać to na powyższym zdjęciu, ta laleczka ma nad czołem i uszkami nieco inny, troszkę jaśniejszy, kolor włosów niż na reszcie główki. Jak się okazało przy rozczesaniu, właśnie te jaśniejsze pasma są także wykonane z innego tworzywa – niesamowicie się skołtuniły i napuszyły, gdy tylko przesunęłam po nich grzebieniem… Nie mogłam więc biedaczki tak po prostu zostawić z tymi drucikami i musiałam coś wymyśleć. Zobaczcie  więc Whitney po moich zabiegach fryzjerskich:

Po namoczeniu włosków w płynie do płukania i wyczesaniu ich, jaśniejszą część włosków spięłam w kucyk podobny do oryginału, a następnie z pomocą dużej ilości pianki do włosów i tradycyjnych już słomek do picia, zakręciłam małe pasemka w loczki, które trochę zatuszowały podniszczone kudły Whitney. Tak ta ślicznotka prezentuje się w całej okazałości:

Sukieneczka, w której ją kupiłam, okazała się być produkowana przez Lucky Ind. produkującego kiedyś klony Barbie Fashion Corner. Jest ona urocza: posiada wstawkę z koronki na biuście, a na tułowiu jest ciekawie marszczona. Ładnie prezentuje się także przedłużany tył:

Od siebie dodałam jej srebrne kolczyki i pantofelki oraz perełkową ozdóbkę na włosy. No, i normalnie się w niej zakochałam ;-).

Ale to nie z tego powodu miał to być pierwotnie wpis walentynkowy… Otóż postanowiłam upublicznić tu pewną zdradę, której dopuścił się jeden z lalków imieniem Kenio, co to przybył do mnie kiedyś od Świstaka, i od razu zawrócił Whitney w głowie… Tak od razu, że niebawem wzięli ślub :-D.

Śliczny garniaczek, który Ken ma na sobie, jest produkowany przez P.P-H. „Steffi” z podkrakowskich Niepołomic i udało mi się go dorwać w jednym z niepozornych sklepów zabawkowych. Co w nim najlepsze, to fakt, że nie ma on spodni połączonych z koszulą, która jest zmorą mattelowskich garniturów, najczęściej dodatkowo pozbawioną rękawów! 🙂

Moje Barbie na szczęście wybaczyły Keniusiowi zdradę, bo mają awersję do wmoldowanych włosów ;-). Za to nigdy nie wybaczą jej Whitney, która przecież była jedną z ich psiapsiółek…

„No, Anka, nacykałaś nam fotek, to daj nam teraz odpocząć, O.K?”

A na koniec mały bonus – headmold Steffie 1971 kiedyś i dziś:

A teraz lecę na pocztę po moją paczuszkę z eBay…! 😀