Moje najbardziej traumatyczne lalkowe wspomnienie…

… z punktu widzenia małej dziewczynki oczywiście 🙂

Czasów Peweksu w ogóle nie pamiętam, a że pomysł Marsa i Agi przywiódł mi na myśl moje dzieciństwo, po przeczytaniu Waszych wspomnień, sama postanowiłam coś wyskrobać 😉

„O dziewuszce, co lalkę chciała”

Kilkanaście lat temu miała miejsce ta historia,
W mieście gdzie potwora pod Wawelem ziała,
Małą dziewuszkę dzika ogarniała euforia,
Gdy o jednej rzeczy wciąż i wciąż myślała.

A była to zabawka, dokładniej blond laleczka,
Co uśmiechem z pudełka do zabawy prosiła,
Włoski błyszczące i różowa sukieneczka
To to, o czym dziewuszka wciąż i wciąż śniła.

Dnia pewnego mama do ciotuchny jechać miała,
A dziewuszka wiedziała, że u cioci sklepów w bród,
Więc czym prędzej do mamy pobiegła i zawołała:
„Mamuniu najdroższa, kup mi Barbie, kup!”.

A mama kochała i chciała pewnie dobrze,
Więc głową skinęła i nic nie powiedziała,
Lecz los jej wcale nie potraktował szczodrze
I pieniędzy na takie majonezy nie miała.

Dziewuszka ucieszona, że Barbie dziś dostanie,
Grzeczniutko na mamę w pokoju swym czekała,
I pewnie z głowy wybiła by sobie to czekanie,
Gdyby wiedziała, że potem będzie wciąż i wciąż beczała.

Bo zamiast pudła z lalką-marzeniem
W pięknej sukni, kostiumie, pelerynce,
Dziewuszka zapłakana, jak nieboskie stworzenie,
Dostała lalkę po starszej kuzynce.

I nikt naprawdę nie wie, czy to Barbie była,
Bo dziewuszka sama otworzyć chciała pudło,
A dziś, gdy trochę urosła i przytyła,
Woli fryzury układać starych lalek kudłom.

A morał z tego taki, że, jak człek dorasta
Docenia bardziej to, co było w tamtych czasach.

Historia w 100% autentyczna, za którą nie odzywałam się do mamy cały dzień 😉